در خیلی از مشاغل اخلاق و یا نبود آن را می تواند مشاهده کرد.پزشکان طمع کاری که جراحی های غیر ضروری را انجام می دهند.حقوق دانانی که واقعیت را کتمان می کنند.والدین و کودکانی که دروغ هایی مصلحت آمیز می گویند.حسابداران و منشی هایی که گزارش های اشتباه ارایه می دهند.

هنگامی که ما سر مردم اطراف مان کلاه می گذاریم،در واقع بیشتر از همه کلاه سر خودمان می رود.کامیابی مستلزم مسیولیت پذیری است.ما نمی توانیم در عین این که به تخریب ارزش ها و نهادهای اجتماعی می پردازیم،صنعت وزیر ساختی را هم بنا کنیم.

پیامدهای در پیش نگرفتن رفتارهای اخلاقی و رفتارهای قانونی مثل هم است.بعضی از افراد هیچ وقت نمی توانند اخلاقی باشند.آن ها فکر می کنند که راه آسانی را در پیش گرفته اند.اما واقعیت این است که راه آن ها سخت تر شده است.اگر شما کار شایسته برای مراجع خود انجام نداده باشید آیا می توانید با او روبرو شوید؟آیا می توانید با بچه هایتان بدرفتاری کنید و آنگاه به خود بالیده احساس خوبی داشته باشید؟اگر نتوانید،پس رفتارتان غیر اخلاقی بوده است.

احساس رضایت و افتخار به خود موجب می شود که شخص از راه به بیراهه نرود